بررسی اثرات کاربرد کود های زیستی بر جذب روی و برخی از صفات رشد رویشی ذرت (zea mays l.) در یک خاک غیر استریل آهکی با درجات مختلف شوری

شوری رشد گیاهان را از طریق کاهش جذب آب و عناصر غذایی و برهم زدن تعادل تغذیه ای محدود می سازد. به -منظور بررسی اثر قارچ میکوریز آرباسکولار و باکتری های محرک رشد گیاه بر جذب روی و برخی از شاخص-های رشد گیاه ذرت در سطوح مختلف شوری خاک، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در گلخانه دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. فاکتور اول سه سطح شوری (0 (s0)، 15 (s1) و 30 (s2) میلی-اکی والان نمک در کیلوگرم خاک) و فاکتور دوم چهار سطح تلقیح میکروبی ( قارچ گلوموس اینترادیسس (f)، باکتری سودوموناس (b)، تلقیح همزمان باکتری و قارچ (bf) و بدون تلقیح (c) ) بود. نتایج نشان داد که با افزایش سطوح شوری از s0 به s2، ماده خشک اندام هوایی و ریشه، درصد کلونیزاسیون ریشه، ارتفاع گیاه، سطح برگ، قطر ساقه و شاخص کلروفیل به طور معنی داری کاهش یافت. استفاده از تمام تیمار های میکروبی، در تمامی سطوح شوری سبب افزایش معنی دار شاخص های یاد شده در بالا گردید. به طور کلی تاثیر استفاده از تیمار های قارچ و قارچ-باکتری در افزایش شاخص های رشدی گیاه بیشتر از کاربرد تیمار مجزای باکتری بود. با افزایش سطوح شوری غلظت روی در اندام هوایی و ریشه افزایش یافت در حالی که جذب روی در اندام هوایی و ریشه به طور معنی داری کاهش نشان داد. همچنین با کاربرد تمامی تیمار های میکروبی غلظت و جذب روی در اندام هوایی و ریشه گیاه به طور معنی داری افزایش یافت و بیشترین افزایش مربوط به تیمار کاربرد توام باکتری و قارچ و کمترین میزان افزایش مربوط به تیمار مجزای باکتری بود.